Aan het begin van de jaren tachtig studeerde Marjan Derksen met een beurs in Boedapest. In die tijd, in het Hongarije van achter het ijzeren gordijn, waren de omstandigheden voor het uitoefenen van beeldende kunst verre van ideaal. Veel was verboden, waaronder genres, stijlen en artistieke stromingen die elders ter wereld zo vanzelfsprekend en spontaan tot uiting konden komen.

Natuurlijk liggen de zaken nooit zo simpel. Zelfs in de periode van censuur bestonden er alternatieven en ondergrondse oplossingen. Een van die plaatsen, onvoorstelbaar in die tijd, was de workshop textiele kunst in Velem waarover ik gelukkigerwijs een aantal jaren de leiding had. Hier, onder de schuilnaam ´textiele kunst´, konden alle eigentijdse kunstuitingen zich vrijuit ontwikkelen. Te midden van andere kunstenaars werkte Marjan daar 6 weken aan haar kunstwerken als leerling van Dora Maurer, een toonaangevende Hongaarse neo avant-garde kunstenares.

Haar werken, in het bijzonder haar objecten, bevatten ook toen al teksten, leesbare of onleesbare geschriften, persoonlijke intieme brieven die opnieuw werden opgetekend, verborgen, bedekt en zo als het ware gecodeerd. Haar kleinschalige objecten, opgebouwd uit een verscheidenheid aan materialen, ademden een diepgevoelde sensualiteit. Haar huidige werk getiteld “Don´t Say a Word” doet mij denken aan een van deze vroege kunstwerken; Een intens, persoonlijk verhaal vol passie, verlangen en eenzaamheid. De beginperiode werd ook gekenmerkt door diepgaande gevoelens, menselijke en vrouwelijke passies.

Daarna verdween zij als kunstenares voor meer dan twintig jaar uit het gezichtsveld. Haar hele leven en carrière namen een wending toen ze na een veelbelovende start in de beeldende kunst besloot een eigen bedrijf op te zetten. Na de millennium wisseling zorgde een verandering in haar persoonlijke omstandigheden ervoor dat ze weer terugkeerde naar de wereld van de kunst. Dit soort zaken brengen altijd moeilijke en kwellende beslissingen met zich mee, omdat met de tijd ook de mensen veranderd zijn en bijna niets hetzelfde is als twintig jaar geleden. Het is erg moeilijk om afscheid te nemen van de wereld van de kunst. nog moeilijker is het er naar terug te keren, moeilijker haast nog dan het debuut. Marjan heeft, zo blijkt, kans gezien dit te doen en met de eerste prijs op de ToPTen 2007 international Art competition van de Artrom Gallery in Rome, de publieksprijs tijdens de Palm Awards 2007 in Leipzig en exposities in Londen en Milaan, niet zonder succes.

Nu maakt ze voornamelijk doeken die verzadigd zijn van gevoelens, pijn, vrouwelijkheid, zinderende seksualiteit. Een aantal aspecten van de oude composities in objectkunst zo verbonden met de vroegere textielvezels zijn opnieuw geïnterpreteerd. de plaats van de onafhankelijke assemblages werd ingenomen door de mixed media kunst van de kunstenares. Glasscherven, stukken sluier, parels,textiel vezels, veren, foto’s, stukken tekst op papier, halssnoeren worden door middel van verf met het doek verbonden.

Peter Fitz
Directeur Museum Kiscelli, Boedapest